بررسی میزان کارایی سیستم های حسی درگیر در کنترل پاسچر ناشنوایان ورزشکار و غیرورزشکار

هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان کارایی هریک از سیستم­های حسی بینایی، دهلیزی و حس پیکری در کنترل پاسچر ناشنوایان ورزشکار و غیرورزشکار بود. به این منظور، 30 نفر از نوجوانان 15 تا 20 سالۀ ناشنوای مادرزادی عمیق و شدید در دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار ( 17/1 ± 08/18 سال، 82/6 ± 04/173 سانتی­متر، 47/7 ± 41/59 کیلوگرم) به صورت نمونه­گیری هدفمند بررسی شدند. برای تفکیک سهم هریک از سیستم­های حسی بینایی، دهلیزی و حس پیکری، وضعیت کنترل پاسچر نمونه­ها با دستگاه تعادل­سنج بایودکس در چهار حالت حسی مختلف اندازه­گیری و کارایی هریک از سیستم­های حسی به وسیلۀ فرمول ناشنر محاسبه شد. اطلاعات خام به دست آمده با استفاده از نرم­افزار spss18 و بهره­گیری از آمار توصیفی و آزمون تی مستقل (05/0α≤) تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد میزان کارایی همۀ سیستم­های حسی درگیر در کنترل پاسچر گروه ناشنوای ورزشکار به طور معناداری بهتر از ناشنوایان غیرورزشکار است و کاراترین سیستم حسی درگیر در کنترل پاسچر هر دو گروه سیستم حس پیکری است و بعد از آن به ترتیب سیستم­های بینایی و دهلیزی قرار داشتند. احتمالاً بهتر بودن وضعیت قدرت اندام تحتانی و نیز کنترل عصبی­ـ­عضلانی بهتر در ورزشکاران دلیل وضعیت تعادلی بهتر آنان است. اثر منفی ضعف داده­های دهلیزی در فرایند خیره شدن نیز می تواند در کاهش کارایی سیستم بینایی در کنترل پاسچر ناشنوایان اثرگذار باشد. از نتایج این تحقیق می­توان در طراحی برنامه های توانبخشی ناشنوایان استفاده کرد و نشان می­دهد تمرینات عصبی­ـ عضلانی که حس پیکری را بهبود بخشند، احتمالاً اثر بیشتری در بهبود وضعیت تعادلی ناشنوایان خواهند داشت، ازاین رو پیشنهاد می­شود این گونه تمرینات در برنامه­های ورزشی و توانبخشی ناشنوایان بیشتر مورد توجه قرار گیرد.